Sieniawska z Chodkiewiczów Anna Eufrozyna (zm. 1633), chorążyna kor. Była córką woj. trockiego Aleksandra Chodkiewicza (zob.) i jego pierwszej żony Eufemii Sienieńskiej, córki Andrzeja, podkomorzego lwowskiego.
O rękę Eufrozyny zabiegało wielu konkurentów; wg Jerzego Ossolińskiego należał do ich grona w r. 1618 wojewodzic lubelski Jakub Sobieski. Była bowiem ona jedyną dziedziczką olbrzymiej fortuny po ojcu, tj. Szkłowa i Myszy. W r. 1623 wyszła za mąż za chorążego kor. Prokopa Sieniawskiego (zob.), wnosząc w posagu Szkłów, a w r. 1627, po śmierci ojca, objęła nadto miasto Nową Mysz z przynależnymi doń wsiami (Stara Mysz, Zarzecze, Podstarynie, Piotrowice, Kozlakowice, Mućkowice, Bałabanowice Krzywe, Bałabanowice Wysokie, Mohylany, Lebieżany, Domaszowice, Piłatowice, Onisiemowice, Białolesie, Jastrzębie i wiele in.) na Litwie. W woj. ruskim była po matce dziedziczką dóbr Gołogóry. Przejmując dobra ojczyste S. była już wdową. Musiała więc podjąć walkę o utrzymanie tak dóbr podolskich, jak litewskich. Podobnie jak mąż utrzymywała ożywione kontakty z hetmanem polnym lit. Krzysztofem Radziwiłłem: 11 II t.r. zaprosiła go z Brzeżan na pogrzeb męża. Podobne zaproszenia skierowała do najbliższej rodziny, w tym do męża stryjecznej siostry Anny, marszałka w. lit. Jana Stanisława Sapiehy (4 II t.r.). Pomoc K. Radziwiłła była S-iej bardzo potrzebna do ochrony majętności lit. W listach do niego polecała się jego opiece wraz z dziećmi.
W l. 1627, 1628 i 1632 z racji posiadanych dóbr w woj. ruskim, stawiała S. na kwietniowych okazowaniach pod Lwowem poczet konny. Bezpośrednio po owdowieniu przebywała głównie w Brzeżanach, Koniuchach koło Brzeżan i Gołogórach w pow. lwowskim. Zarząd dobrami litewskimi zmusił S-ą do wyjazdu z Koniuch w poł. 1628 r. do W. Ks. Lit., tym bardziej, iż stosunki z K. Radziwiłłem uległy pogorszeniu ze względu na niespłacone długi Prokopa u księcia. Radziwiłł uzyskał nawet w sądzie nowogródzkim prawo do zajęcia pewnych dóbr Sieniawskich. S. odesłała jednak zaległą kwotę. Stosunki uległy wówczas poprawie, S. kilkakrotnie zwracała się do K. Radziwiłła o pomoc w toczonych przez nią sprawach, m.in. z Wiktorynem Kuropatnickim (miał niezrealizowany zapis Prokopa na sumę 3 350 złp.), podsędkiem ziemskim halickim Zygmuntem Świrskim i Maksymowiczami. W sporze z tymi ostatnimi prosiła o pomoc Jana Cedrowskiego, urzędnika Radziwiłła. Trudności finansowe spowodowały, iż S. musiała część dóbr zastawić lub puścić w arendę, jak np. Nową Sieniawę, którą w r. 1628 wydzierżawiła na 3 lata Piotrowi Wiercińskiemu.
S. była hojną protektorką dominikanów lwowskich; szczególnie interesowała się zakonem karmelitów bosych i zapewne z tego powodu Krzysztof Franciszek Chwalibogowski dedykował jej w r. 1628 poemat opisujący uroczystości we Lwowie z okazji beatyfikacji karmelitanki bosej Marii Magdaleny de Pacis („Nowina Lwowska […] o obwieszczeniu B. Mariej Magdaleny de Pacis…”). S. obdarowała klasztor Karmelitów w Hussakowie, 25 VI 1631 zapisała karmelitom bosym w Krakowie dla ich klasztoru część gruntu zw. Suderynowskie wraz z ogrodem i budynkami. W r. 1632 zapisała temuż klasztorowi domy i place w Krakowie «za Strzelnicą», które odziedziczyła po marszałku kor. Mikołaju Wolskim. T.r. karmelici otrzymali drugą część gruntu Suderynowskiego od Kaspra Mikołaja Borkowskiego, który wcześniej uzyskał go z nadania Sieniawskiej, co umożliwiło im budowę nowego kościoła i klasztoru.
Pod koniec życia S. na stałe osiadła w Brzeżanach. W r. 1632 przepisała na rzecz syna Adama Hieronima (zob.) dobra lit., a w r. 1633 na rzecz szwagra, podczaszego kor. Mikołaja Sieniawskiego (zob.) część dóbr w woj. ruskim, m.in. zadłużone Gołogóry, Gołogórce, Wolę Gołogórską oraz Trędowacz (Tradowacz). Część dóbr przejęli wkrótce zgodnie z wcześniejszymi transakcjami z S-ą Kalinowscy. S. zmarła w kwietniu 1633. Została pochowana w kościele Dominikanów lwowskich 12 V t.r.; mowę pogrzebową wygłosił krajczy kor. Jakub Sobieski.
Informacja o dzieciach w życiorysie męża Prokopa Sieniawskiego.
Fot. portretu ze zbiorów lwowskich, w: Gębarowicz M., Portret XVI–XVIII wieku we Lwowie, Wr. 1969 fot. 21; – Estreicher, XVI 165, XXVIII 29; Słown. Geogr. (Mysz); Dworzaczek; Niesiecki; Żychliński, II 55; – Długosz J., [wstęp do] Sobieski J., Peregrynacja po Europie i droga do Baden, Wr. 1991 s. 15; Kuśnierz K., Sieniawa, Rzeszów 1984 s. 43; Łoziński W., Prawem i lewem, Lw. 1904 I 67; Maciszewski M., Zamek w Brzeżanach, Tarnopol 1908 s. 48, 58, 66, 81; Skulski R., Sieniawscy w literaturze, Lw. 1938 s. 23–4 (odb. z „Ziemi Czerwieńskiej” R. 3 z. 2); Wanat J., Zakon karmelitów bosych w Polsce, Kr. 1979 s. 104–5; – Akta grodz. i ziem., X nr 3594 s. 223, XX 243, 250, 315; Ossoliński J., Pamiętnik, Wyd. W. Czapliński, W. 1976; – B. Czart.: rkp. 2764 IV nr 19–30, 32, 33 (listy S-iej do K. Radziwiłła z l. 1627–9), rkp. 2898 IV k. 328–329v., 341, rkp. 2966 IV k. 17, rkp. 2971 IV k. 46v.–61 (sprawy sądowe i majątkowe z l. 1626–33), rkp. 2973 IV k. 149, rkp. 3499 IV k. 1–3; B. Ossol.: rkp. 3567/II k. 183–184v. (mowa pogrzebowa J. Sobieskiego); IH PAN w W.: Litwin H., Napływ szlachty polskiej na Ukrainę w latach 1569–1648, W. 1987 (mszp. pracy doktorskiej) s. 208, 241.
Mirosław Nagielski